Prace oparte są głównie na refleksji dotyczącej samego obrazu, jego przedmiotowości, technologii, a także na podstawowych wartościach malarskich takich jak kolor, kompozycja, światło. Powtórzenia, zmiany formatu tych samych motywów, proza codzienności rozważań malarskich dotyczących wyłaniania się obrazu, mechanizm zadawania co rusz podobnych bądź tych samych pytań, relacje wobec tego co wokół, to główne zagadnienia motywujące do dalszej pracy. Seria obrazów przedstawiających powtarzające się uproszczone kompozycje, jest  efektem codziennej pracy, zmagań nie tylko z malarstwem, ale też z danym, samo-wypełniającym się czasem.

Performance dokamerowy „Ani Boga Ani Pana” zwraca uwagę na „ćwiczenia”, odbywające się  nieustannie na różnych polach naszego życia. Zapętlony ruch skłania do refleksji nad tym kto i jakich narzędzi używa, na jakim polu odbywa się „ćwiczenie”. Pole sztuki jest szerokim, nie zawsze bezpiecznym miejscem treningu naszej postawy, który nie odbywa się wprost.

Pokaz uzupełniony jest gotowymi do dalszych działań podobraziami malarskimi. Całość traktowana jest nie tylko jako wystawa pojedynczych prac, lecz także rodzaj spójnej, niepodzielnej instalacji.

To wystawa nie tylko o codzienności malarskiej, lecz także tej, która odbywa się równolegle. Ważne wydarzenia z życia osobistego czy społecznego rozmywają się, stają się jej częścią. Adaptacja do zmieniającej się rzeczywistości odbywa się sprawnie i płynnie. Proza życia, powtarzalność reakcji, podążanie utartymi ścieżkami powodują , że zachodzące w nas zmiany stają się mało zauważalne, a jednak ewoluujemy. Przyglądanie się mechanizmom, motywom, narzędziom, ćwiczeniom, którym poddajemy się i jesteśmy poddawani na co dzień pozwala widzieć kierunek.