Wystawę Mai Janczar otwierają idylliczne sceny, w których ludzie i inne, poza-ludzkie istoty żyją ze sobą w zgodnej symbiozie.Jednak rajska wizja nie trwa wiecznie – dziwny świat, w którym egzystujemy jest pogrążony w wielu głębokich kryzysach, dalekiod ideału (W przyrodzie 1, W przyrodzie 2, Opuszczenie raju). Czas symbolicznie wyjść z własnej głowy i pożegnać się z perfekcyjnym obrazkiem. Wyjście z raju nie jest jednak tylko ludzką sprawą – razem z nami eden opuszczają wszystkie innebyty. W kolejnych obrazach oglądamy jak cała sieć życia zostaje zaprzęgnięta w kapitalistyczną logikę produktywności. Systemmusi być sprawny i w pełni zoptymalizowany, żeby świeże, idealne produkty, równo ułożone w pudełkach, mogły trafić na nasze stoły. W ramach tej zmechanizowanej wizji wszystko to, co jest brzydkie lub nieproduktywne jest odpadem,nieużytkiem, chwastem – i nie ma prawa istnieć. 

Kluczowym motywem wystawy są relacje panujące w systemie produkcji żywności, który oplata cały świat – nie tylko w sensiegeograficznym, ale przede wszystkim materialnym i wielogatunkowym: jego częścią jest też to, co w ziemi, to, co z niej wyrasta,sama ziemia, rośliny, ludzka i poza-ludzka praca. To system globalny, koszmarnie złożony, a jednocześnie bardzo nam bliski. Produkty tego zmechanizowanego baletu wkładamy do ust i pozwalamy, żeby stawały się częścią naszych ciał. Czyzastanawiałaś się, gdzie wyrósł, przez ile rąk i maszyn przeszedł i jaką drogę przebył na przykład swojski ziemniak?

Obrazy Mai Janczar to odwrotność martwych natur – wypełnia je strumień ożywionej materii. W swoich pracach artystka z wyjątkową wrażliwością obserwuje to, co uznajemy za nieożywione. Ziemia, ziemniak, tir, benzyna ikompost nie są tutaj tylko metaforą ludzkiej egzystencji czy lustrem, w którym się przeglądamy – są pełnoprawnymibohaterkami, które mają swoje życia, pragnienia i sprawczość. Z przyklejonymi uśmiechami patrzą na nas zantropomorfizowanewarzywa, maszyny, traktory, tiry, paliwa kopalne (Narodziny ziemniaków, Na polu, Na stacji). Ich aktywność realizuje się wmaterii: ziemia rodzi ziemniaki, kompost paruje i pracuje, ciężarówka opija się benzyną. W oku cyklonu ekologicznej dewastacji,Maja Janczar proponuje drogę wyjścia: wielogatunkową rekonfigurację naszych relacji z Ziemią i wszystkimi jej mieszkańcami.