Rzeźby Jana Musiałowskiego to medytacja formy i materii. Twórca mierzy się z artystycznymi i kulturowymi konotacjami marmuru, poszukując w nim nowych jakości. Kamień symbolizuje tu uziemienie i stały kontakt z naturą – nieożywioną, lecz wibrującą i gotową na dialog. W tych pracach hipnotyzuje kontrast między chłodem materiału a obłością, wręcz ciepłem formy. Jan nadaje marmurowi wrażenie organiczności, kojąc intuicyjnie znajomymi, cielesnymi kształtami. 

Co poza jakością doświadczenia łączy prace obu artystów? Pełen skupienia i współpracy z materią proces twórczy. Niezależnie od medium, narzędzia czy natężenia fizycznej siły wkładanej w działanie, artyści przebywają wielowymiarową podróż. To kalejdoskop prób i błędów, akceptacji nieoczekiwanego, odkrywania właściwości materii i niekończący się, energetyczny przepływ z dziełem na każdym etapie jego powstawania. To, co widzi odbiorca, to swego rodzaju „efekt uboczny” przebytej drogi. 

Zgodnie z twierdzeniem pioniera abstrakcjonizmu, Wassily’ego Kandinskiego, kształty, linie i barwy bezpośrednio oddziałują na emocje, a sztuka skłaniać powinna do poszukiwania i wyzwolenia tkwiących w nas sił duchowych. Jakie emocje i duchowe odkrycia niosą prace Adama Stępnia i Jana Musiałowskiego? To fascynująca, lecz indywidualna i wymagająca poszukiwań własnych podróż – zarówno każdego z artystów, jak i odbiorcy stającego w bezpośrednim kontakcie z dziełem. 

Adam Stępień – urodzony w 1996 roku Łodzi. Ukończył studia na wydziale malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni prof. Jarosława Baucia. Zajmuje się głównie malarstwem oraz sitodrukiem. Uczestnik wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych, jak „Praktyka Widzenia” w Karrot (Warszawa, 2022) czy „Funicular Zone – Malarstwo” w Domu kultury 502 (Łódź,  2020). Nominowany w konkursach, takich jak Strabag Artaward International 2022, 47. Salon Zimowy i I Biennale Malarstwa „Lubelska Wiosna”. Tworzy w sferze abstrakcji, skupiając się na kolorze. Jego obrazy posiadają znaczenie tylko wizualne, a budując je, chce, by były nieoczywiste i niezrozumiałe (nawet dla artysty). Operując techniką, która oferuje dużą przypadkowość, często improwizuje i akceptuje elementy niezgodne własnym, ówczesnym wyobrażeniem o obrazie.

Jan Musiałowski – urodzony w 1992 roku w Warszawie. W 2017r. roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki w Warszawie. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Laureat Złotego Indeksu. W twórczości poświęca się badaniu materiałów, z których tworzy prace. Stara się znajdować z materią wspólny język, dzięki któremu odkrywa ukryte w niej bodźce. Uważa, że w odniesieniu do sztuki jest materialistą koncepcyjnym. Tworzy rzeźby, instalacje, projekty multimedialne oraz grafikę warsztatową. Na jego działania wywierają wpływ relacje z naturą oraz relacje międzyludzkie. W procesie twórczym istotny jest dla niego wpływ, jaki dzieło sztuki i praca przy nim wywiera na otoczenie, w kontekście społecznym i środowiskowym. Na swoim koncie ma dział w wystawach indywidualnych i zbiorowych, jak Valuation of Value (indywidualna, Warszawa, 2019) czy ProFuturo w Galerii im. Bolesława Biegasa (grupowa, Ciechanów, 2020).