Czy pustka jest brakiem? Czy potrafimy się jeszcze odnaleźć w przestrzeni bez nadawania jej z góry znaczenia, wymuszonego wypełniania jej? Po prostu przyjąć to, co aktualnie jest tu i teraz?

Najnowsze obrazy Edyty Kowalewskiej są kontynuacją i rozwinięciem cyklu „Jak poradzić sobie z nadmiarem”. Artystka postanowiła się wtedy zmierzyć z nadmiarem. Ogólne przebodźcowanie sprawiło, że poczuła potrzebę uporządkowania swojej przestrzeni ze wszystkiego co zbędne. Poprzez sztukę porządkowała otaczającą ją rzeczywistość. Różne doświadczenia interpersonalne, nadprodukcja, jałowość oraz powierzchowność otoczenia przyczyniły się do rozważań artystki na temat pracy artystycznej. Edyta układa i odcina zbędne elementy, tak żeby na końcu pozostała istota. Usuwa nic nieznaczące formy, linie, płaszczyzny, aby pozwolić wybrzmieć czystej kompozycji. W „Jak poradzić sobie z nadmiarem” Edyta uwolniła siebie i swoją sztukę od nieistotności oraz nadmiaru, w pracach prezentowanych na wystawie Przesycenie artystka idzie krok dalej, zostawiając pustkę i ciszę. Prezentowane na wystawie obrazy są próbą znalezienia przestrzeni, w której może zaistnieć drobny gest, który w natłoku i ogólnym nadmiarze – zanika. Poprzez odcinanie zbędnych elementów, eliminacji formy, Kowalewska dochodzi do istoty. Synteza oraz ograniczona do czerni i bieli paleta, eliminują zbędną narracyjność. Pozostaje przestrzeń i cisza, z którą musimy się zmierzyć. Potrzeba jednak czasu i skupienia, żeby dostrzec, że pustka, z którą zostajemy pozwala nam skupić się na tej jednej, prostej formie, z którą aktualnie przebywamy. Przeżyć ją. W pustce rodzi się przestrzeń, pojawia się istota.

Czerń absolutna, która jest dla artystki nowym środkiem wyrazu, stawia widza w niewygodnym położeniu, prowokuje i niepokoi. Jest pusta. Ale jednocześnie ukryta w niej jest ważna informacja. Jest stanem skupienia.

Eleonora Bojanowska