Wystawa „Po godzinach” jest refleksją nad światem, w którym zagubieni w nonsensie, zatapiamy się w nowej nieprzewidywalnej rzeczywistości. Szukamy wyjścia, wierząc, że może wraz z „nadejściem poranka” wszystko będzie jak dawniej.
W filmie Martina Scorssese „Po godzinach” rzeczywistość ukazana jest na kształt snu, momentami nawet koszmaru. Tak jak nasza nowa rzeczywistość, która miała być z nami tylko chwilę, przypomina zły sen. A może to my, chcąc się chronić, tworzymy własne, oniryczne, równoległe światy?
Wydaje się, że ten rok był również szansą dla nas – weszliśmy w nasz wewnętrzny świat, szukając normalności wewnątrz siebie. Dzięki temu poznaliśmy siebie na nowo, przepracowaliśmy wszystko, co zostało zagłuszone i zakopane, przedefiniowaliśmy priorytety.
Krakowscy artyści na wystawie „Po godzinach” komentują współczesny świat, pokazując jego absurdalność w konwencji gorzkiej ironii, obok której nie sposób przejść obojętnie. Jednak robią to z dystansu własnych światów, będąc niejako cichymi obserwatorami. Obrazy Burek, Czycza, Olmy i Wyszkowskiej stosując logikę snu, pokazują nam dziwne światy, patrząc na nie, czujemy niepokój, bo wiemy, że dotyczą one nas wszystkich.
Na wystawie pojawia się również akcent harmonijny, uporządkowany. Prace Jarząb są głosem mówiącym o potrzebie logiki, układu uporządkowanego. Tego, że tak jak bohater Scorssese, cicho liczymy na to, że po nocy przyjdzie dzień, a to wszystko to był tylko zły sen.